Pizza

Vandaag voelde ik me Italiaans gezind. Hét moment dus om eens een pizza uit te proberen. Op de website van mijn Dibro bloem vond ik een eenvoudig recept voor de pizzabodem en in mijn koelkast lagen er voldoende ingrediënten die konden doorgaan voor topping. Het plan was bovendien om de pizza niet rijkelijk te beleggen indien het deeg mislukt uit de oven zou komen. Pronto! Of zoiets.

Vooraleer ik aan het deeg begon, kookte ik twee tomaten totdat ze bijna uit elkaar vielen om ze nadien met een vork en wat gedroogde basilicum tot een basis te verwerken. Vooraleer alles in de oven kon, kreeg de tomatenbasis nog een sympathieke afwerking van plakjes glutenvrije ham en lactosevrije emmentaler. Mozzarella vermijd ik voorlopig en populaire pizzasmaakmakers zoals look en ui staan sowieso op de zwarte lijst.

Het oordeel dan. Het deeg deed het tijdens het bakken verbazend goed. Rijzen, bruin kleuren aan de rand, … Omdat ik zo zuinig omsprong met mijn topping kreeg ik een brede rand die bij het afkoelen wel erg hard werd, voorbij krokant. Maar onder de tomatensaus bleef alles zoals het hoort.

Bij een volgende pizza ga ik het deeg meer kruiden (was me iets te zoet), een olie gebruiken die qua smaak minder overheerst dan de gebruikte olijfolie, royaler (en geïnspireerder) beleggen én voorzichtiger omgaan met het broze deeg (het overzetten op de bakplaat had wat scheurtjes tot gevolg, maar dat viel snel op te lossen).

Het originele recept voor de pizzabodem gaat als volgt:

Ingrediënten:

- 100 g Dibro No-Risk Wit

- 60 ml water

- 2 el olijfolie

- snuifje zout

- pizzakruiden/oregano (liet ik deze keer weg)

Werkwijze:

Meng alle ingrediënten 5 minuten tot een homogeen deeg.

Laat het 10 minuten rusten op kamertemperatuur.

Opnieuw kneden, zo’n 1 à 2 minuten.

Het deeg uitrollen tussen twee vellen bakpapier.

Een pizzaplaat invetten, het deeg erin leggen en opnieuw 10 minuten laten rusten.

De pizzabodem met olie bestrijken, beleggen en gedurende 15 minuten bakken in een voorverwarmde oven van 210°C.